از ميان چندين نوع صعود دو نوع آن ذهن مرا بيشتر درگير خود كرده است
اولي صعود صخره نوردان است ؛ كه قبل از اطمينان از محكم بودن تكيه گاه قدم بعدي را بر نمي دارند
و دومي صعود بزهاي كوهي است ؛ كه با چنان سرعتي بالا مي روند كه محكم بودن جاي پا تاثيري درحركت ندارد فقط يك لحظه و تا احتمال افتادن به وجود بيايد مهلت جاي پا بودنش تمام شده
برداشت شخصي : اگر بتواني به سرعت باد حركت كني نيازي نيست نگران جاي پاها باشي ، ولي چون نمي تواني (اگر نتواني!) جاي پايت را درست انتخاب كن
