26 September 2011

 


هربار تصادف می‌کنم اندازه‌ی بار قبل دلم هری می‌ریزد. می‌گویند زیاد که تصادف کنی راننده می‌شوی، عادت می‌کنی. من عادت نمی‌کنم. این چندمین بار است. بند دلم انگار ...
بلند شدم رفتم بیرون. گفتم که شما مقصری. او مقصر بود، خودش می‌دانست؛ از گرداندن چشمش می‌دانستم. چشم در چشمم ندوخت. من به اصرار دنبال نقطه‌ی سیاه چشمانش برای رسوخ؛ گفتم تو مقصری، حالا هرچه که قانون ترک دار و سهل الحلاجی‌مان بگوید تو باید بدانی که مقصری. نگاهم نکرد. من مقصر بودم؛ به زعم قانون. کارت‌ها جابه‌جا شد.
رفتم. چرخ جلو کج. یکی این ور دیگری آن ور. زنگ زدم به دوستم. نبود. زنگ زدم به مقصر. گفتم لنگ می‌زند ماشینم. فرمانش شکسته انگار. آمد. جک زد. نگاه کرد. بالا پایین کرد. گفت که بیا پشت من. رفتم. تلو تلو می‌خوردم. گفت بایستم. چرخم کج، چیزی در دل دوست چارچرخم شکسته بود. لنگ می‌زد، بی‌صدا. نازش کردم. خنده‌ی اشکینم کرد؛ تمام تمارضش به سلامتی. دلم قنج رفت، ماند پیشش.
مقصر مهربان شد. رساندم تا مترو. دوست چارچخم خجل خوابیده بود توی وزرا. تصورش از خود، همسفر راه تمام ناکرده بود، من هم. مقصر گفت ندیدم شما را. اصلن ندیدم و یک‌هو حواسم نبود که زدم به‌تان. سلولی در دلم نفس کشید. کیسه‌ی اکسیژنی قاصدک شد.
هربار تصادف می‌کنم پوستی سخت‌تر می‌کشم رویم. انگار هی روی زخم، زخم شوی. ستبر، عجیب، ترسناک. انگار که دیگر به جاییت نیست. درد اما، همان است. عادت می‌کنیم بهش فقط. پارگی دل همان قدر است که بار اول. تیمارم بهتر. وقتی همه می‌روند. وقتی برمی‌گردم. وقتی کسی نیست که دیگر جلویش مسخره باشد ترس ِ ازجانم‌به‌در‌نشده. دستم را می‌گذارم روی دلم، می‌بینم چه خالی شده. یک چاه گنده. تاریک. ترسناک. صدای باران می‌دهد. اتوبان. هشتاد و چهار. قزوین...

21 September 2011

 


از چیزی لذت نمی‌برم و شاید این، قسمت اعظم غمبار ماجراست. منتظرم چیزی رخ بدهد، بپرم، بروم. کاری بشود. چیزی بشوم. می‌دانم که آخرش هم رهایی در فرار نیست. چیزی جایی نیست. از خودم نمی‌شود گریخت. من این‌جایم، پای‌بست خورده. وقتی میل تغییر دارم می‌دوم که از خودم بگریزم انگار. خودم چسبیده بهم. خسته‌ام کرده.
همینجاست همه چیز. همه چیز در فضای اشغالی من از زمین محدود می‌شود. آن ور آب‌ها هم که بروم همین قدر را اشغال می‌کنم. هرجای دیگر. به طمع تغییر می‌روم و هیچ تغییری در ناحیه‌ی تملکم با رفتن اتفاق نمی‌افتد.
غمناک است. باید مثل کعبه بنشینم به طوافم. بچرخم دورم. هفت بار. با لباس سفید. برهنه. بی هیچ دوختی، تصنعی، مالی. بگویم بگو قربانت شوم. نگوید. باز بگویم بگو. نگوید. بچرخم باز دورش. بچرخم باز دورم ... نه هفت بار، کم است هفت بار. این دلی که من می‌بینم خانه نیست که باز شود. در ندارد. شاید آخرش از گشتنم دلش آسوده شد، که کسی هست دورش بگردد. دلم دورم بگردد
لااقل فاصله ندارد، تابع مسافت. درجا زدن نیست. دور است، مضمم ِ دال. گرد است. منحنی. هدفی نیست گویی. چیزی در خط مستقیم وجود ندارد. همه چیز برمی‌گردد. هرچه به انتها نزدیک شوی برگشته ای به جایی که از اول درش ایستاده بودی و تو را هیچ درکی ازش نبود.
می‌دانم که خستگی‌ام با نمودار صعودی مدارج و منابعم بالا نمی‌رود، ولی چه چاره که بشر به بعد نیاز دارد و من قوس نچشیده چطور تمنای برگشتن کنم؟ فقط کاش که در رسیدن آرامشی باشد. کاش که باشد

من نمی‌فهمم چرا آدما همیشه دیر می‌رسند، دلت می‌خواد گریه کنی برای دیر رسیدنشون. اغلبشون هم آدمایی‌ان که خیلی هم به‌موقع بودن، اصن سر بزنگاه، درست همون وسطِ وسط ِ‌وسط، همونجا که باید باشن، ولی یهو یه چیزیشون شده، یه چی شده ... رفتن که بیان، و خب دیر شده

11 September 2011

 


یک جایی نوشته بود معیار خوشبختی این‌ست که ببینی چقدر حاضری به آن‌جا، آن آدم، آن زمان برگردی. فکر کنم این اتفاق که افتاد دیگر کارت تمام است

07 September 2011

 


قیافه‌ی آدم‌ها را نگاه می‌کردم؛ امروز. آدمهای پشت فرمان. نگاهشان می‌کردم که ببینم چقدر مگر به دست خودشان مطمئنند که این طور می‌پیچند و می‌رانند و خودشان را و دیگران را توی همین یک ساعت اذیت می‌کنند. دست‌های ده و دیقه‌شان را می‌بینم روی فرمان. صندلی‌های سفت صاف جلو آمده. چشم‌های متمرکز ناآرام، پی یافتن سوراخی برای عبور، ثانیه‌ای زودتر، چانه بالاتر و چشم به بیراهه‌تر برای نشنیدن بوق معترض. به این فکر می‌کردم که ایرانی جماعت ستایشگر واژه‌ایست به نام "زرنگی" و این می‌شود ما. می‌شود آفرین گفتن به فرزندت که صف را پیچانده نان گرفته، یا زود کارش را راه انداخته در بانک به واسطه فلان آشنا، یا کشیده بالا و سمت‌های بالاتر گرفته و مزایای بیشتر. فاعل می‌شود زرنگ. مفعولان می‌شوند پخمه و هیچ‌کس توی «پخمگی» آن «زرنگ» را مورد شماتت قرار نمی‌دهد. همین یک واژه می‌تواند به تمامی فرهنگ ایرانی را نشان دهد. کسی به آقای زرنگ نمی‌گوید تو حق چندین و چند نفر را پامال کردی تا زودتر از چیزی که حقت بود به آنی که باید برسی. سیاست ِ اگر می‌توانی بکن است. هیچ منع وجدانی‌ای برای نرفتن جلو وقتی زورت می‌رسد وجود ندارد. این‌ست که این می‌شود ایران، آن یکی می‌شود ژاپن و زلزله و آن‌چه پس از آن دیدیم و گذشت. منع درونی علیه پامال کردن حقوق باقی بزرگ‌ترین افتخاریست که یک فرهنگ می‌تواند به آن ببالد و افسوس که ما از آن به شدت محرومیم.

متوجه شدم ناخواسته به یه چیزایی خیلی بیجا عمق می‌دم. واقعن لازم نیست. خیلی از بدبختیام هم از همینه.



Today's Pic





About me

I am not what I post, My posts are not me. I am Someone wondering around, writing whatever worth remembering.




Lables

[ کوتاه نوشت ]

[ شعر نوشت ]

[ فکر نوشت ]

[ دیگر نوشت ]

[ روز نوشت ]

[ نوروز نوشت ]

[ از آدم‌ها ]

[ ویکند نوشت ]

[ داستان نوشت ]

[ ابوی ]

[ انحناهای عاشقانه ]

[ خاطرات بدون مرز ]

[ فیلم نوشت ]



Archive

December 2004
April 2006
August 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
September 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 2009
September 2009
October 2009
November 2009
December 2009
January 2010
March 2010
April 2010
May 2010
June 2010
July 2010
August 2010
September 2010
October 2010
November 2010
December 2010
January 2011
February 2011
March 2011
April 2011
May 2011
June 2011
July 2011
August 2011
September 2011
October 2011
November 2011
December 2011
January 2012
February 2012
March 2012
April 2012
May 2012
June 2012
July 2012
August 2012
October 2012
November 2012
January 2013
April 2013
June 2013
July 2013
August 2013
September 2013
October 2013
November 2013
January 2014
February 2014
March 2014
September 2014
December 2014
October 2016
November 2017
March 2018
December 2018


Masoudeh@gmail.com