دالان دل: December 2018

15 December 2018

بِچه

خواهر وسطیه داره بچه‌دار می‌شه. خب البته باید این خبر هیجان‌انگیزی باشه. سیستر کوچیکه که این‌جا احتمالا سپ صداش کنیم چون اسم مستعارش خیلی طولانیه، یه روز صبح اومد و بهم گفت. حتی لفظ دقیقش یادم نیست ولی یادمه محتوای کلام این بود که ساس (که همون خواهر وسطیه‌ست که اونم به نظرم طولانی بود) داره بچه‌دار می‌شه. یه مدت عمیقی هردومون در سکوت به چیپسای روی میز خیره شدیم و گفتیم خب دیگه چه خبر. بعد از تموم شدن «چه خبرا» و وقتی دیگه واقعا هیچ خبری نبود، دوباره برگشتیم سر موضوع و گفتیم پس ساس داره بچه‌دار می‌شه. و دوباره خیره شدیم (نه اشتباه کردین) به جای خالی چیپسای روی میز. هردومون متعجب و ناباور بودیم و سعی کردیم دیگه به این موضوع اصلا اشاره‌ای هم نکنیم.

سپ رفت سر کار و شب که برگشت متاسفانه باز موضوع رفت روی «او قضیه». به سپ گفتم به نظرت زنگ بزنم بهش؟ گفت نزدی؟ بزن دیگه. و این‌طور شد که یه بحران گنده‌تر برا خودم درست کردم. بدون این‌که به مغزم مهلت بدم لحظه‌ای حتی بتونه فکر کنه چه خبر شده، گوشی رو برداشتم و زنگ زدم. اونایی که من رو می‌شناسن می‌دونن این‌که گوشی رو بردارم و زنگ بزنم برا من اندازه فتح قلعه خیبره. اونم نامردی نکرد و در آن گوشی رو برداشت. بعد البته اوضاع بهتر شد و خودشم گفت که یه «آها»ی گنده‌ست. و مامان بابام هم یه «آها»ن گنده‌ترن و هیچ‌کس هیچ ری‌اکشن معقولی نشون نداده. لذا من فهمیدم ایرادم ژنتیکیه و برای نشون دادن ساپورتیو بودن رفتم اولین لباس و کوچیکترین لباسی که به چشمم خورد رو گرفتم. هیچ‌کدوم از اعضا ذوق که نکردن هیچ، بهش نگاه کردن و در تعجب این‌که یه موجود اینقدری قراره به جمع‌مون اضافه شه در سکوت فرو رفتن.

فقط پدر بچه‌ست که خیلی خوشحاله و دنبال کفش چسبی می‌گرده. صبحم برام یه شلوار لی پای یه نی‌نی کون گنده فرستاد و گفت وای ببین چه خوشگله. این‌جا کاملا به نهایت فاجعه و «آها» بودن کل خانواده‌م پی بردم. داماد خانواده مجبور شده برا خالی شدن احساساتش به من رو بیاره. بنده‌خدا فکر کرده چون لباس بچه‌هه رو خریدم منم ازون فازای فضایی «لباس بچه ببین غش کن» دارم. خلاصه که الان همه‌مون در یه انکار عجیبی به سر می‌بریم که امیدوارم تا بچه‌هه بیاد برطرف شه. چون اگر بیاد و وضع به همین صورت باشه، تا بیست سالگیش هر وقت از دربیاد تو همه در سکوت به میز خیره می‌شن.

8:54 PM

Comments

06 December 2018

رودریگو

یک سریالی می‌بینم به نام «موتزارت در جنگل». پیشنهاد دوستی که سلیقه‌ی فیلیمیایی‌اش شبیهم است. داستان کانداکتر یا رهبر ارکستر سمفونیک نیویورک است. مثل همه‌ی سریال‌ها داستان یک دختر خنگ اما با استعداد هم درونش دارد که از آن فعلا بگذریم. سریال چندین سیزن دارد. سیزن اولش را تمام کرده‌ام و سیزن دو تازه شروع شده.

رهبر جدید که اسمش رودریگو ست، شخصیت صادق و جسوری‌ست. بعد از یکی از تمرین‌های ریهرسال، یکی از نوازنده‌ها (که هر کدام غول عرصه‌ی خود هستند)، از رودریگو می‌پرسد «خیلی بدیم؟» رودریگو جواب می‌دهد «آره، ولی نگران این موضوع نباش. من رهبرم و این وظیفه‌ی منه که درست‌تون کنم».

درست همین یک جمله. همین یک جمله برای همه‌ی آدم‌های مسئول کفایت می‌کند. همین یک جمله برای همه‌ی مدیرها، همه‌ی سیستم‌ها، همه‌ی حکومت‌ها، همه غرزننده‌ها، همه‌ی شاکی‌های دوران بس است. جمله نشان از تفکر درست کسی‌ست که می‌داند مسئولیتش چیست. بد بودن یا مورد انتظار نبودن شرایط را گردن کس دیگری نمی‌اندازد. دنبال راهی برای آموزش و هماهنگی می‌گردد. مسئولیت خطیر خودش را که هماهنگ کردن سازها و نوازنده‌ها و خون انداختن در رگ‌های تماشاگران است بر روی دوش دیگری جز خودش نمی‌بیند.

از آن‌ها می‌خواهد تمرین کنند، به دست‌هایش نگاه کنند. تندتر یا آرام‌تر بنوازند. خطاهای‌شان را اصلاح می‌کند. شوخی می‌کند. دعوا می‌کند. تهدید می‌کند. قهر می‌کند. مثل آدم زندگی می‌کند و این آدم، مسئولیت خودش را بلد است. مسئولیتش هدایت گروه است. اگر گروه هدایت نمی‌شود، مشکل از گروه نیست. مشکل از نحوه‌ی رهبری گروه است. مشکل از کانداکتراست. من این‌ روزها به تأسی از رودریگو زندگی می‌کنم.

در این برحه‌ی حساس کنونی (!) که آدم‌های دیگری در زندگی‌ام هستند که باید کارهایی به‌شان بسپارم می‌دانم که اگر کار به درستی انجام نمی‌شود، اگر خللی در هر چیزی هست. اگر موسیقی‌ای که می‌خواهم به آن انسجام نمی‌رسد، تقصیر من است. غرهایم را به دیگری منتقل نمی‌کنم. دنبال پیدا کردن مقصر نیستم. انگشتم را در هوا نمی‌چرخانم تا یک بیگناه نوازنده‌ی از خدا بی‌خبری را که از کلیت سمفونی چیزی نمی‌داند به سلابه بکشم. می‌دانم چیزی که در ذهن من است و طی سال‌ها و ماه‌ها ساخته شده و حتی معلوم نیست درست باشد، چیزی که فقط سلیقه‌ی شخصی و طرز فکر من برای انجام کارهاست در ذهن دیگری جایی ندارد. برای عملی شدن کارها به روش خودم فقط می‌توانم رهبر خوبی باشم، تا هر کس ساز خود را با عشق ولی به روش من بنوازد. امروز این‌طوری فکر می‌کنم و این را مدیون همین یک جمله از این سریالم.

6:41 PM

Comments