فَهِمَ مَن فَهِمَسوال کردند خدای را به چه شناختی گفت بدانکه شناسا گردانید مرا به خود که او خداوندی‌ست که شبه او نتواند بود. هیچ صورتی او را در نتوان یافت و هیچ وجهی او را قیاس نتوان کرد به هیچ خلقی؛ که او نزدیکی است در دوری خویش و دوری است در نزدیکی خویش. بالای همه چیزهاست و نتوان گفت که تحت او چیزیست و او نیست چون چیزی و نیست از چیزی و نیست در چیزی و نیست به چیزی.
[تذکرة الاولیاء عطار نیشابوری/ تصنیف و تصحیح: میرزا محمد خان قزوینی/ کتابخانه و چاپخانه‌ی مرکزی ناصرخسرو/ چاپ سوم: خردادماه 1336/ باب چهل و سوم/ جنید بغدادی/ صفحه‌ی 9]
Labels: کوتاه نوشت
