راست می‌گوید امیر -که چه تند تند هم می‌نویسد این روزها! تلخ مثل عسل را می‌گویم- راست می‌گوید که آدم همیشه باید یکی را داشته‌باشد که ذوقش را شریک شود. که بنشیند جلویش زل بزند توی چشم‌هایش برایش از کارهای هیجان‌انگیزش بگوید از تلخی‌هایش از ذوق‌هایش. از خاطراتش. آدم باید یکی را داشته‌باشد که با تو ذوق کند. به اندازه‌ات ذوق کند. انتظارت را بکشد که بیایی بنشینی بگویی که امروز چطور شد وقتی آن همه پله را دو تا یکی پریدم بالا. وقتی اسمم فلان‌جا درآمد. وقتی پروژه را دادند به من. وقتی افتتاحش کردند. باید یکی باشد که این همه هیجان را به افتخار بودنش نثار دنیا کنی. که اصلن برای دنیا به خاطر همان یکی جادو بیافرینی. که برایش تعریف کنی و او چشم‌هایش گشاد شود و نگاهت کند تا ببالی به خودت که چه کارها بلدی. باید آن آدم باشد که دلت بیاید روح جدیدی از زندگی را نصیب این دنیای خسته‌کننده و یکنواخت کنی. که از یک‌ریختی درش بیاوری تا نه تنهایی که دوتایی ذوق کنی. والا به چه دردی می‌خورد این ژانگولر بازی‌ها این همه دیوید کاپرفیلد بوده‌گی وقتی حتی یک نفر نیست که بفهمد به چه طنازی‌ای دنیا را زیر و رو می‌کنی. وقتی نباشد آن آدمی که به خرگوش پراندن‌ات از کلاه کف بزند همان بهتر که آن کلاه ته نداشته باشد اصلن.
Labels: فكر نوشت
