اين را همكارم گفت به آن يكي، خب اين خيلي قشنگه. به‌خاطر ابهامي كه تو جمله هست. آدم همون لحظه‌ي اول فكرمي‌كنه منظورتون اينه كه به يكي ديگه از همكاراتون گفته. شايد هم همين باشه. اما تخيل آدم به‌همين جا محدود نمي شه. از خودش مي‌پرسه شايد همكار نبوده. مثلا ارباب روجوع بوده، داشته با تلفن با كسي حرف مي‌زده، يه آدم نوميد و خسته بوده، كسي كه فقط كمك مي‌خواسته و هيچ آشنايي‌يي با گوينده نداشته، مي‌فهمين چي مي‌گم؟ اين جمله خيلي قشنگه، چون تخيل آدم رو كور نمي‌كنه و برعكس، تحريك‌اش هم مي‌كنه. خوبي ايجاز همينه.
