امروز با تمام احوال ناخوشايندي كه داشت و خراب شدن مونيتورم و با تمام اعصابي كه از من خورد كرد . يك موهبت بزرگ بود براي شناختن دوستاني كه يه قلمبه ي مهربوني اند.
آدم بايد بداند كه تنهاست ولي اگر آشنايي صدايش كرد از نهايت شوق و ذوق سجده كند كه بزرگ ترين نعمت عالم هم فكريست ، هم آواييست و كمكهاي بي دريغ روحي و روانيست و عشقهاي دوستانه ي [ كمي خوش بينانه !] هميشگي . به قول كسي، دوستي حد و مرز ندارد ، و من خط قرمزي را كه دورم كشيده ام آرام آرام كمرنگ مي كنم .اين نهايت آرامش است و غايت ستايش .
پ.ن:رو راست باشم ، هنوز ازينكه اين خط را كاملن محو كنم مي ترسم ، شايد ترس از توقع داشتن است . متوقع شدن .
Labels: روز نوشت
