دالان دل: July 2012

22 July 2012

که پشت ابر نمانده ای و نمی مانی و نخواهی ماند و نمانی خواه

آدمی که زاده می‌شود نه فقط او، که دنیایی به رنگ او از چشمان او زاده می‌شود. هر آدمی که زاده می‌شود، مسبب تولد موجوداتی نو از دیگران است درون خود، به چشمان، به گوش‌ها و لمس. و لاجرم نوید نویی‌ست برای دیگری برای حضور در دنیایی به شکلی که پیش از این نبوده، گو این‌که اگر اویی نبود شاید این‌گونه من‌ای هیچ ‌گاه متولد نمی‌شد.
هر ارتباطی تولد جدیدی‌ست بر هر انسانی، هر کنشی، واکنشی، هر چشمی که به چشمی لحظه‌ای ثابت می‌ماند و هر دستی که در دستی گره می‌خورد رنگ نویی است از وجود منشوروار انسانی، که تنها در تقابل با یک شخص و فقط یک شخص خاص اتفاق می‌افتد. در مأمن چشم‌های دو طرف، در پناه دستان و لبان و هنگامه‌هایی که فقط دو تن از آن خبردارند و ناگزیر نای فریادش نیست چه حتی سعی وزین به شناساندنش شود به دیگران. آدم‌ها به تعداد دوستان و اطرافیان و مراودان‌شان متولد می‌شوند، پس تولد هر کس، تولد همه نیز هست. این‌ست که فقط باید بگویم چه خوش است تولدت در چشم گشودن من.

بیست و هفت تیرماه

Labels: روز نوشت

10:13 AM

Comments

11 July 2012

و پرسید صبحانه؟ همه با هم قالو بلی کردند

و خداوند صبحانه روی بالکن مشرف به خیابان ولیعصر را آفرید.

Labels: روز نوشت

1:16 PM

Comments

10 July 2012

Nothing Else Matters on Tuesday

Nothing Else Matters-Lissie

سه شنبه ست. مک با فارسی خوی درستی ندارد. از وقتی مک نشین شده‌ام نه مگر بنا به ضرورت دلم به نوشتنم نرفته. سه شنبه روز من نیست. روز دوستم است. روز من دوشنبه ست. دوشنبه‌ها نارنجی‌ست. سه‌شنبه ها قرمز من‌اند. از روزی که دوستم گفت که سه‌شنبه‌ها روزش است روز من هم شد. به همین سادگی؟ از این هم ساده‌تر. سر خر الاغم را کج کردم عصر به شتاب برگشتم خانه. هیچ عجله هم نداشتم حتی. کرختی کردم از صبح برای درس خواندن، با این حال از همیشه بیشتر درس خواندم. نمی دانم چم بود. ولی بود. یک چه‌می بود. چه‌ی نمی‌دانمی بود ولیزرا. بابا زنگ زده بود ظهر. مامان گفت که روغن شترمرغ بخرم. هیچ یادم نماند موقع برگشتن. بابا گفت که روغن شتر برای فلانی ها خریده. من هی گفتم شترمرغ و بابا هی گفت آها و دوباره قصه‌ی شتر. گفت که دلش برایم تنگ شده. زودتر برگردم تا نرفته. دلم خواستش. چه بی دیوار. من سخت پوستم. این طوری نیستم که به کلام دلنشین بگویم دلم برایت تنگ شده از صبح، زود برگرد تا نرفته ام بیرون. ولی بابایم بلد است. خوبست که بلد است. بلد بودن خوبست. کاش یاد دادنش را هم بلد بود. من سخت پوستم. دلم که تنگ بشود بهانه‌گیر می‌شوم. فرار می‌کنم. قهر می‌کنم با خودم. اصلن آشتی با من بیگانگی دارد. گفت که دلم برایت تنگ شده و من گفتم بیکاری و بی دردی! و قاه قاه خندیدیم. زود آمده‌ام برای کارهای جدی مثلن. عوضش یک آهنگی پیدا کرده‌ام… داشتم ری‌ونج می‌دیدم وسطش یکهو یکی شروع کرد به خواندن. شعرش گمانم متالیکاس. ولی به لبان این دختر انگار جایی از رگ‌های من پاره شده باشد و این صدا ازش بتراود بیرون. صدایش را دوست داشتم. فیلم را پاز کردم. توی گوگل سرچ کردم هو سینگز ناتینگ اور مترز این ری‌ونج تی‌وی شو؟ و گفت لیزی و حالا آهنگش را پیدا کرده‌ام. اولش که شنیدم می‌خواستم ایمیملش کنم به دوستم. احساس کردم‌ به این هوا و دلی که منم، می‌اید. فکر کردم کلی حرف زده‌ام توی این. بعد دیدم هیچ‌کدام از این‌ها نمی‌چسبد به هم. چسباندن هم بلد نیستم. پشیمان شدم. گفتم بگذارمش همین‌جا دور هم. انگاری نشسته باشیم دور آتش شب توی یک بیرون پر سایه‌ای. همه در خودشان فرو رفته باشند. نور روی صورت‌هاشان رنگ داغ خوشی داشته‌باشد. و این هم بخواند مثل یکی از خودمان که خواندن هم شاید نداند.

8:48 PM

Comments