فرهنگ؛ تحویل بار مرده‌هاست به زنده‌ها.
جلال‌ آل‌ احمد-نفرین زمین

Labels: دیگر نوشت

یک چیزی بنویسیم امروز نه؟ ثواب هم دارد. گرچه الان چیز نوشتنم نمی‌آید ولی خب همین‌طوری محض خالی نبودن قافیه. که بعدن به خودمان بگوییم لابد زنده‌ بودیم اوایل مهر هم هم. [دو تا هم فقط به خاطر این‌که دلم خواسته دوبار بگویم هم هم... قشنگ هم می‌شود اصلن. دل‌بخواهی‌ست دنیا کلن امروز به مناسبت بادهای پاییزی سردناک که هوهو می‌کنند. اصلن الان دلم نمی‌خواهد کروشه بسته شود. دلم می‌خواهد توی کروشه باشم همیشه. بلغزم. غلت بزنم. بچپانم خودم را توی هرجایی، هر وقتی. آزادانه. بی‌هراس. دلم می‌خواهد کروشه‌ی زندگی‌ات باشم. بی‌قاعده. بتوانم آن وسط‌ها بپرم و جولان دهم و چیزی از خودم بگویم بی‌آن‌که زندگی‌ات را بریزد به هم. اصلن دلم می‌خواهد بچسبم به تو مثل آن تفضیلاتی که می‌آیند جلوی اسم (فلانی -خدایش بیامرزاد-) هی تو را بگویند هی من را. هی تو باشی هی توضیحت دهم من بعدتر. هی جدی باشی تو، من شیطنت‌باران کنم زندگی‌ات را. هی پوک‌های سیگارت سنگین باشد هی من فوت کنم دودهایش را به دورتر. شکل‌هایشان را نشانت دهم. هی غرق فکر باشی و بچسبی به پیاده‌رو؛ من بچینم آن رسیده‌هایش را و قاصدک بدهم دستت تا نامه بفرستی برای غصه‌هایت. فحش بنویسی به رییس و فلان و بهمان و فوت کنی عصبانی‌هایت را. هی تو پشت تریبون بایستی و من توی موهایت پرسه بزنم آن‌جا و هرجا. دست‌هایت را بیاندازی دورم که یعنی این کروشه ادامه‌ی همین تویی‌ست که قبل از من آمده‌ای. دلم می‌خواهد بمانم این‌جا. توی همین کروشه. میانه‌ي دست‌هایت؛ بی‌آن‌که ببینندم آن‌ها که اهل حاشیه نیستند ...]

Labels: روز نوشت

همیشه یه گمشده‌ای هست ...

داشتم به حسرت‌های زندگی‌ام فکر می‌کردم حتی اگر حقیقتش را بخواهید به از دست داده‌هایم. افسوس‌هایم. نداشته‌هایم. خواسته‌هایم. ندانسته‌هایم. داشتم همین‌طوری بغض گنده‌ی بی‌درمان این روزهای کوفتی را که اصلن و ابدن گفتن ندارد مزه مزه می‌کردم. داشتم به دیشبم و روز پیشش فکر می‌کردم که خودم را هی سعی کرده‌بودم توی یک جمعی، پیش دوستی، هم‌صحبتی چیزی بچپانم که دردم کم شود. هی سعی می‌کردم از کف کله‌ام خودم را بکشم بیرون. آن خنده‌های خوش‌خوشانه‌ا‌م را دوباره از نو کنم. قبلش داشتم به نابخشوده‌هایم فکر می‌کردم. به آن‌هایی که نمی‌بخشم. به آن‌هایی که نمی‌بخشنم. به آن‌ها که یک وقتی می‌خواستم و حالا چه بهتر که نمی‌خواهم. به آن‌ها که می‌خواستم و می‌خواهم. به آن‌ها که نخواستم و دنیا جوری وارونه می‌شود که آدم بخواهد. به فکرهایم که منطق‌شان از سر تا پا فرق دارد با همه‌ی آن قبلی‌ها. به آدم‌ها که اشتباهات گنده‌شان را یادشان می‌رود و مال دیگری را داد می‌زنند توی بوق تا تمامش کنند. به دور ریختن ساعت‌های نیامده به قضاوت آمده‌ها. به آهنگ‌های عاشقانه‌ و داستان‌ها و اشک‌ها. به خواب‌ها و رویاها و بوسه‌ها. به بودن‌ها و نبودن‌ها و خنده‌ها. به پارک‌ها و ونک‌ها و آب‌انارها. به دیروزها و امروزها و فرداها.
حالا اما فکر می‌کنم که حسرتی ندارم در زندگیم. دقیقن حالا که یکی از آن ملودی‌های قدیمی کودکانه را می‌شنوم و بدجوری مزه مزه‌اش می‌کنم. آن قدر که پیچک می‌شود و بالا می‌آید و هم‌شانگی می‌کند دست‌هایش را برای سبز شدنم. آن‌قدری دارم می‌چشمش تا به قول آن سرخپوست تمام بدی‌ها را مثل جوش سر سیاهی که ریشه می‌کند توی پوست بکشد بیرون. مهربانو یکی از این سازها داشت. که صفحه‌های فلزی دارند با دو تا میله که آهنی‌اند. بعد روی‌شان حک شده نه خیلی پررنگ: دو.-ر-می-فا-سول-لا-سی. از آن آهنگ‌های همان مدلی‌ست، رنگارنگ، بی‌غم، بی‌غصه، پر از خواهش ِ بازی. الان دلم بچه شده برای خودش. برای خودش «فردا» می‌بیند. دارم فکر می‌کنم که همان حسرت‌ها را هم با جان و دلم می‌خرم تا بنشینم این‌جا، پشت این کامپیوتر و نگاه کنم به سروها و برج‌های پشتش. النگوهای شیشه‌ای سبز و سفیدم صدا کنند و دست‌هایم شوری بیابند زنده‌وارانه برای شب تا صبح نازیدن ِ تنهاها و گوش دادن‌شان و دست حلقه کردن دورشان. برای دادن آرامش به‌شان به هوای خوابیدن‌های لبخند دار. برای اطمینان دادن به زندگی که می‌گذرد. صد باره هم اگر که بیفتی باز، باز، باز آسمانی هست و زمینی و تویی که بچرخی و بخندی و بخواهی و زندگی کنی تا شاید یک روزی انقدرها طول نکشد بی‌سببی زیستن‌هایت.

Labels: روز نوشت

من شما را نمی‌شناسم. فکر می‌کنم نامه‌ی شما اشتباه برای من آمده‌است. از نامفهوم بودن اسم‌تان است که مطمئن نیستم با یک خانم حرف می‌زنم یا با یک آقا. احتمال می‌دهم یک آقای محترم باشید. دست‌خط‌‌تان پر از انحناهای مردانه است؛ خشن، جذاب و متبحر در استفاده از خودنویس. ممکن است نویسنده یا فیلسوف، شاید هم مدیرعامل یک شرکت بزرگ باشید. البته می‌توانید جهانگرد هم باشید یا حتی یک کولی. هیچ‌کدام از این‌ها تاثیر ِ بدی روی شخصیت و تسلط قلم‌تان ندارد حتی جذاب‌‌تر و غافل‌گیرانه‌ترش هم می‌کند. خواستم برایتان بنویسم اگر مایل باشید عصرِ دوشنبه را پشت یک میز گردویی، نزدیک به پنجره‌ای چوبی که انبوه درخت‌ها و پرنده‌ها و ابرها و آسمان‌های یک رویای ِ پراکنده را پشت خودش جای داده با هم بگذرانیم. برای تنوع بهتر است خودنویس‌تان همراه‌تان باشد شاید لطف کردید و برایم یک امضا کردید تا همان آخرها به‌تان بگویم؛ اگر می‌دانستید امضایتان چه انحنای عاشقانه‌ای دارد!

Labels: انحناهای عاشقانه

خود ِدوست داشتن هم مکافاتی‌ست. مکافات عجیبی‌ست. خودت را نمی‌دانی کجا و کی می‌توانی بی‌خیال کنی. همیشه و هی می‌آید خودش را غالب می‌کند. تازه می‌فهمی این آن آدمک قصه نیست که تو را سزاوار دوستی می‌بیند یا نه. این خود عشق است خود ِ بستر که دام می‌افکند این‌جا و هر جا. زیر نجابت‌ها بالای چانه‌های چاله‌دار، میانه‌ی تاب موها، پیچیده پیرامون عضلات و انحناها؛ تا به دستت بیاورد دوباره. که تو را بی‌خود کند چندباره از افسونش. بیچاره می‌شوی هر بار و عهد می‌بندی که چشم‌هایت باز باشند بارهای بعدی، باز نلغزد پایت، نچرخند چشمانت. خیره نمانی توی چشم‌های کسی، چیزی.
اما تو پیش از این‌ها فرمان برده‌ای. تو اینک باز عاشقی ...

Labels: کوتاه نوشت