«حالا» یک شور بی‌قراری افتاده به جانم برای نوشتن. می‌فشارد روحم را، گاهی هم می‌چلاند. بی‌آنکه بدانم کجای روح یا فکر این تبانی من و تن چیز جدید حلول کرده.
«حالا» روبرویم نشسته و می‌گوید: خب؟ و من باز تا گوشی می‌یابم فراموشم می‌شود تمام حرف‌های ناگفته‌ام. بعد خودم می‌مانم و «حالا» و تو و یک دنیا حرف‌های نگفته که نه خودم می‌دانم چیست و نه تو باورم می‌کنی که از میرایش «حالا»ها سرگیجه گرفته‌ام در تلاقی زمانی‌ من و تو و «حالا»هایی که می‌میرند و می‌زایند و با خود می‌میرانند و زنده می‌کنند حرفها، کلمه‌ها و انسان‌ها را؛ و ققنوس‌وار به زندگی ادامه می‌دهند. همه شان در عین تکثر «یک» واحدند و هیچ‌کدام به هم برتری ندارند مگر برتری‌ای که ما به آن‌ها می‌دهیم از حیث ِ محیطی ِ خودمان.
ذاتِ زمان یا بحث خاص من روی «حال» همان منحصر‌به‌فرد ِ تکرارپذیر است. در معنائی متناقض و غیرقابل انکار چنان حرکت می‌کند و ناپدید می‌شود که گویی هیچ‌گاه جنسی از نوع «اکنون» وجود نداشته؛ تا بیابی‌اش رفته و تا نیامده هیچ است هنوز.
«حالا»ی هرکس بازه‌ایست از بودن‌اش یا از بودنِ یک‌چیز تا نبودن‌اش. «حالا»ی ما گرچه قابل تفکیک به زیر «حالا»هاییست که بی‌نهایت زیادند و البته محدود، در کل بازه‌ای بزرگ‌تر از فاصله‌ی بین طلوع و غروب خورشید نیست.

1-خیانت به نوعی جزئی شده از زندگی هر کدام‌مان حالا به فرض که اسم به این وحشتناکی رویش نگذاریم.
2-خیانت به یک عشق است که در نظر اول به ذهن می‌آید و این به آن دلیل است که خیانتی ازین نوع ناجوان‌مردانه‌ترین آن است. جایی که روح یک آدم متلاشی می‌شود بی‌آنکه راهی باشد برای بازگشت.
3-خیانت، در اصل یک بازیست. بازی کثیفی‌ست که هم‌بازیش بازی می‌شود به جای اینکه بازی کند.
4-خیانت به یک کشور، به یک ملت، به یک نسل همیشه در پی توجیهاتی عاقل‌مآبانه اتفاق می‌افتد. هیچ‌کس خودش را مقصر نمی‌داند؛ هر کس خودش را مستحق آن‌چه متعلق به اوست می‌داند. هر مغزی استدلال‌های منطقی برای فرار کردن ازین اتهام می‌سازد.
5-خیانت به خودمان همه‌اش را شامل می‌شود. کورت ونه گوت در کتاب اخیرش Mother night نتیجه‌ای که می‌گیرد این‌است که ما عاقبت آن چیزی می‌شویم که به آن تظاهر می‌کنیم. ربطش را بگردید پیدا می‌کنید.
6-خیانت یکی از آن معدود اتفاق‌های یک‌سویه است که یک طرف را دچار شکست حتمی می‌کند. طرف برنده مطمئنن برای همیشه پیروزمند زندگیش نمی‌ماند.
7-خیانت به مثابه یک حماقت یا یک تیزهوشی؟ خودخواهی؟ بی‌قیدی؟
8-خیانت به یک گروه لطف به گروه دیگر نیست. اگر این‌طور به نظر آید یکی از آن دو گروه راه عبث می‌روند.

پ.ن: خیانت در هزارتو، و داستان‌واره‌ی من «بخواب مردِ من».

بعدالتحریر: چقدر وقیحی رفیق! چقدر حقیری تو...
آدم نمی‌داند بخندد یا گریه کند. بگذاریمش به حساب خیانت. می‌بینید به همین سادگیست. بدون اندکی پس و پیش. از این حرف می‌زنم در پندار ِ نیک آرایه!

توضیح بعدالتحریر: موضوع اینست که نوشته‌ی هزارتوی ما با هیچ تغییری در سایت رفیقمان آمده، گفتیم که قصه را کامل گفته باشیم.

دل‌خوشی ِ شب‌های تاریک‌مان ماه بود و درخشش‌اش توی دست‌های خیس‌مان؛ حواس‌مان به درز  انگشت‌ها نبود، چکید و مشت‌مان خالی ماند.

Labels: کوتاه نوشت

ما نقشِ دل بی‌حاشیه زدیم به فرموده؛ بی‌انصافی بود در حاشیه، دل تراشیدنِ شما.

Labels: کوتاه نوشت

باران آمده است

و تو...

رفته ای

*

باران که می آمد / خم می شدی و سیاه گیسوانت/ چون روح سرگردان من/ از پنجره/ به خیابان سر می کشید/ و زنی / کودک و یله/ بی هراس از فصل های زرد تجربه/ چلچه ی کوچک ترین آواز جهان را/ از گریبان برهنگیش/ به آسمان پر می داد


آنوقت ، باران بود که مست می شد و دست بردار نبود/تو سر می گرداندی و پنجره را/ با رد پای خیس بغض ابر و هق هق رگبار/ با تمام دِل دِل ِ دیوانگی باد بین درخت هاش/ به نگاه منتظرم می سپردی/ نگاهت ارشه ی شعر می شد/ هنگام که بر رگان و استخوانم می کشیدی اش/ می رقصیدی تا بوسه های داغ و باران گر گرفته ی ما/ بند نیاید/ و عشق خردسال و ناباور من/ برای تو می سرود/ می نواخت/ می مرد...

باران که دیوانه ام می کرد / شاعره ی بزرگم بودی/ و هنگام که آهسته آهسته/ در به در می شد / زنی ، چریک پاک باختگی/ پا به پای ابرهای دل کــــَنده / آرام و سر گردان/ در پیاده روهای عجول و چتر به دست شهر/ آفتابی می شد و راه می رفت/ و خورشید درخشان نهفته در چشمهاش/ نوید رنگین کمان می داد....

شاعر: مثلن

Labels: "مثلن" در دالان

نقل به مضمون می‌کنم از ژان پل سارتر، کتاب تهوع. جایی در کتاب می‌گوید باید چیزها را تعریف کرد یعنی توصیفشان کرد، چون همین اشیاء هستند که در گذشت دقایق و سال‌ها تغییر می‌کنند. همین‌ها هستند که وجودشان در روند زندگی مهم است و تغییر کردنشان. بعد شروع می‌کند به توصیف یک جوهردان، وسطش وامی‌ماند و موضوع می‌چرخد، حالا جای حرف زیاد دارد.
چیزی که قرارست توی کروشه برای خودم بگویم این است، [یا شما می‌خواهید بخوانید پرانتزی از ذهن لابلای خواندن یک کتاب، فکر کردن همیشه همین‌طوری اتفاق میفتد. قرار نیست که از سر تا ته یک مبحثی مطرح شود گاهی فقط اینکه بگویند فلانی تبلیغات دهان پر کنی دارد ممکن است فکرتان را مشغول کند به تبلیغ یا به این اصطلاح دهان پر کن. یا حالا هر چیزی بحث سر چهارتا جمله‌ایست که آن بالا نوشته‌ام.]
توصیف شکل ظاهری اشیاء چندان هم کار شاق و مهمی نیست، یا بهتر که بگویم بیشتر کسالت آور است. به زعم من لابلای این توصیف روح اشیاء باید خوابانده شود. روح اشیاء می‌تواند با شاخصه‌ای به چشم بیاید مثل یک ترک یا یک لکه. یک قطره‌ی ماست روی یک پیراهن سیاه از کل پارچه و تشکیلاتش مهم‌تر می‌شود یا حتی پارگی یک کاغذ. اگر بخواهم در موقعیت منتشرش کنم این مثال بدی نیست فکر کنید برای شما جالب‌تر است که بگویم کتابی روبرویم است صحافی شده با رنگ قرمز، نوشته‌های روی جلد همه طلاکوب، حدود صد صفحه، نام نویسنده آن بالا و نام کتاب زیرش آمده، یا برایتان جالب‌تر است که لابلایش بگویم کتابی روبرویم است گرد خاک درونش نفوذ کرده، چند دست باید چرخیده باشد و مدت زیادی جایی ساکن بوده باشد. به نظر از آن کتاب‌های پدر و مادر دار است. اشیاء برای خودشان شخصیت دارند این‌را باور کنید یا حداقل بعد از مدتی شخصیت‌شان مشابه افرادی می‌شود که با آن‌ها سروکار دارند. ترتیب نام کتاب و نویسنده جابجا شده. معلوم است که نویسنده‌اش شخص مطرحیست که نام کتاب اهمیتش را از دست داده و دانستن این که این کتاب متعلق با فلانیست آن را آنقدر مهم جلوه می‌دهد که مجبور شوی بخوانیش. یک‌طوری روی میز قرار گرفته که انگار امروز همان‌ روزیست که باید خوانده شود....

Labels: فكر نوشت

پ.ن: نشسته بودم به این امید که بپرم لبه‌ی پنجره‌ام. نپریدم ... ولی آرام که شدم. غروب را هم که دیدم ! آن بالا هم برای خود حال و هوایی دارد ها! انگار به حوزه‌ی استحفاظی ابرها تجاوز کنی!‌انقدر آرام بود که خودمان هم باورمان نمی‌شد نشسته‌ایم که بپریم. بعد فکرش را بکنید که اگر می‌پریدیم تمام این چیزها همانطور که هست می‌ماند فقط آن پایین شاید غوغایی می شد برای چند لحظه و فردایش لابد پنجره‌ی نارنجی دیگر با باد تکان نمی‌خورد! پنجره‌ای بود که برای همیشه بسته می‌ماند. و لابد پس فردا رنگش عوض می‌شد. چه فرقی می‌کند. انقدر با نظم و قانون این جهان حرکت می‌کند که گاهی خنده دار است ترس و نگرانی. کافیست کمی فقط قبل از سقوط بنشینیم جایی و مرور کنیم دنیا را...
!

Labels: فكر نوشت

من دلداده به دنیا آمدم. آن هنگام که شوری بود در غوغای ابرها برای باریدن؛ من دلداده‌ی صدای باران شدم و رقص شاخه‌های بید در باد. من دل به ظرافت * برگ دادم و به طنازیش در سقوط.
من آمدم تا بادی باشم برای رقصاندن برگ‌های نارنجی و زرد. آمدم تا پا بگذارم روی خش‌خش رازآلود ِ مرگ. آمدم تا خیس شوم زیر صدای ممتد ریزشش. من آمدم تا بوی نم خاک پر کند وجودم را از حَی، از زندگی.
من آمدم، دلداده آمدم، آمدم تا برقصم در این آفتاب نیمه ابری، بچرخم در این چرخش افلاک، در این سو-لای باران ... در این چموشی ابرها برای قایم باشک بازی. آمدم تا بوسه‌باران کنم آسمان را، نقش برگ‌ریزان بزنم روی آب... دست باز کنم برای مهر، برای پاییز، برای اولین قطره‌ای که می‌نوازد صورتت را، من آمدم تا چتری باشم برای روزمرگی‌هایت آن هنگام که نمی‌شود باران بود...

Labels: کوتاه نوشت