اوایل دلم هوس چیزهای زیادی داشت. گاهی هندوانه، گاهی ماست‌وخیار گاهی هم از فرط شکم‌سیری و دهن دره‌گی یک ویلای بزرگ لب آب با یک ساحل آرام و مردهای نه‌چندان قلچماق. گاهی دلم می‌رفت که سبک ببافم خودم را پرت شوم میانه‌ی دنیایی دیگر. گاهی دیگر هم اصلن نه. دلم همین دنیای خیلی خیلی معمولی را می‌خواست که ارزش طاق زدن با هیچ‌چیز دیگری را هم ندارد.
الان هم همان‌ست. من خسته‌ام. تو چه می‌دانی خسته‌گی یعنی چه. هی پرت می‌کنی تاس را زلش می‌زنی تا برسد پایین و دوباره. هر بار که می‌اندازی‌اش جانم است که می‌چرخد و طنابی که می‌پیچاندش دور گلویم. نگاه نمی‌کنی چرخیدنش را. من نگاه می‌کنم. من می‌بینمش که چه سخت می‌چکاند خودش را بر زمین. تق تق تق... جان می‌کند و سرآخر تَق! و می‌شود دنیای جدیدی که یا در آن برده‌ای یا باخته. باخته‌ایم اما. چه برنده و چه بازنده این نام‌ها و دال‌ها و«ر»‌ها و «ز»‌ها دوای این درد نابه‌سامان نمی‌شود. می‌بینمش که می‌چرخد توی هوا و می‌شمرد تمام کرده‌ها و ناکرده‌های‌مان را. وحشت می‌کنم که نکند در این حسابش آن خوابیدنم را با فلانی ببیند یا آن طبقه‌ی سوم آپارتمان دو تا کوچه بالاتر را. اگر توی چرتکه‌اش پنجم خرداد دو سال پیش را هم بگذارد چه؟ دیوانه‌ام می‌کند. دیوانه‌ام می‌کند و تو عین خیالت نیست. تکان می‌دهی مهره‌ها را. کمک و بیشش می‌کنی. نگاهم می‌کنی. من خم می‌شوم. نگاهت می‌لغزد. راست می‌شوم. نگاهت راست می‌شود. چای می‌خورم. دوباره می‌اندازی. دور ِ اتاق را می‌پایم. لم‌می‌دهی. لیوان را دو دستی می‌گیرم. ابروهایت را می‌اندازی بالا اشاره می‌کنی به میز. لیوان را می‌گذارم روی میز. سیگار روشن می‌کنی. می اندازم سکه را. پوک می‌زنی به سیگار. می‌افتد روی میز. تق تق تق... می‌آیی جلو. خم می‌شوی. نزدیکی. خیلی. موهایم ریخته. پس‌شان می‌زنی. نگاهت نمی‌کنم. نگاهم می‌کنی. چانه‌ام را می‌گیری. می‌خندی. نگاهت می‌کنم. زمزمه‌ می‌کنی :«باختی؟» .

پ.ن: هزارتوی قمار و من در هزارتوی قمار

Labels: داستان نوشت

این روزها بالا و پایین می‌کنم زندگی را؛ شاید که در این آمدن‌ها و رفتن‌ها ثانیه‌ای بایستم روی نقطه‌ی ثقل و تعادل مزه‌مزه کنم.

Labels: کوتاه نوشت

عصرها می‌روم و می‌نشینم توی کافه‌ی سر چارراه؛ مثل همه‌ی بیست و هشت روز قبل. دنبال کسی هم نمی‌گردم. جای خاصی هم نیست. می‌روم و می‌نشینم و دفترم را می‌گذارم جلوی رویم. می‌خواستم بنویسم؛ جنون‌وار. همه‌ات را. تا یادم برودت. همه‌ی آن سیصد و شصت و پنج روز را. تمام آن ثانیه‌ها را آن‌طور سنگین و بی‌انفصال بنویسم تا مبادا چیزی از قلم بیافتد. همان روزی که رفتم. بعد از آن که زل زده بودم به درخت آن‌طرف، پشت پنجره‌ی دودی. دو نفر آمدند و نشستند میز بغلی. پسرک تی‌شرت سفید داشت و دخترک آلستارهای نارنجی. می‌خندیدند آن روز. خوش بودند انگار. بعد از آن هر روز می‌آمدند. هم زمان با من. نمی‌دانستم چه می‌گذرد به‌شان بقیه‌ی روز. صبح‌هاشان چطور شب می‌شود و شب‌هاشان چطور صبح. هر روزشان یک‌طوری بود. بعضی روزهای‌شان هم اصلن طوری نبود. نمی‌شنیدم‌شان. از دور انعکاس چهره‌هایشان را می‌خواندم. شاید که نمی‌دیدندم اصلن، من می‌دیدم‌شان ولی.
کمی دلگیر شده این‌جا. از فردا دیگر نمی‌آیم. این دو تا هم اندکی تلخ شده‌اند. نمی‌دانم موضوع آن آلستار نارنجی‌ست یا تی‌شرت سفید. شاید هم پنجره‌های دودی کافه. پسرک چشم‌هایش از یک چیزی برق می‌زد آن اول‌ها. بعد از آن سه روزی که من نیامدم و نفهمیدم چه شد؛ چشم‌هایش اتصالی کرده. دخترک سر به‌هوا می‌زند. همین الان آمدند و نشستند میز بغلی. دخترک به آن طرف خیابان نگاه کرد. من به دخترک. پسر به موبایلش. دخترک قفل کرد دست‌هایش را در هم. پسرک شکر نریخت توی قهوه‌اش. من چیری ننوشتم. دخترک صندلی را داد عقب. پسرک سرش را برگرداند. دخترک رفت. پسرک به درخت پشت پنجره‌ی دودی نگاه ‌کرد. دفترم را بستم؛ همین‌جا تمام شدند. من هم می‌روم. کافه تنها می‌ماند. بی من و آلستارهای نارنجی و تی‌شرت سفید..

Labels: داستان نوشت

همون آقاهه كه تو وبلاگ نيوشا مي‌خونه!
(+)
(+)

Labels: روز نوشت

دنیا جفاکار نیست پسر! ما شعورمان نمی‌رسد که جاده در تلاقی ِ دو خط تمام نمی‌شود.

Labels: کوتاه نوشت

یادم نمی‌آیدش که کدام روز بود از این روزها. مهم هم نیست لابد. فکر کنید یک سال قبل از این یکی دو ماه این‌طرف‌تر یا آن‌طرف‌تر. یکی آمد و گفت سلام. من هم گفتم سلام. بعد رفتم و توی سپیدیه وبلاگش گم شد و به خودم گفتم که یک روزی می‌خوانمش. آن‌وقت‌ها نمی‌دانستم یا نمی‌خواستم بدانم که این نوشته‌ها می‌شود گره بخورند به هم. می‌شود که یک لبخندی، چنگی، چسبی بیاید و ربط بدهد ساعت‌هایمان را. مردا‌ب‌گردمان کند. نمی‌دانستم که آوازهای دوستانه چه اندازه بلند می‌تواند باشد.
این دختره‌ی کم‌پیدا که تنها لذت من در این‌ست که شده روح وبلاگم بیشتر ازین‌ها، بیشتر از این روزها و بیشتر از چند تا خط نوشته آمده و نوشته شده توی این وبلاگ. حالا من به صراحت همه‌ی کلام‌های دوستانه‌مان و آن شال نارنجی‌اش و روز اول گشتن‌مان که گم شدیم حتی از فرط حرف‌های همه‌چیزی، و آوازهایی که سر دادیم وسط آن بلوار و مانیفیستی که تو قرار شد بنویسیش به افتخار مایکل جکسون، به نزدیکی آن روز که داشتم دق می‌کردم و گفتی ادای نیهیلیست‌ها را در نیاورم، یا همان روزی که عینکت را گم کردی، یا همین چند ماه پیش و گیرهای سه پیچ من به تو و طفره رفتن‌های بی‌هیچ‌نتیجه‌ای‌یت، به آسانی و سادگی همه‌ی این خاطرات یک ساله. به بلند بودن عمق این یک سال دوستی‌مان می‌گویم که باورم هم نبود که این اندازه بشود دوست داشت و دوست بود و دوستی کرد با آدمی مثل تو که بوده از ده سال پیش تا حالا توی این ذهن وامانده و فحش می‌خورده هر سال به مناسبات فیزیکی‌اش. مثل تو که فوت می‌کند توی آب‌میوه‌اش. مثل تو که می‌رود و ناپدید می‌شود و انقدر خر! است؛ آن هم با یک علامت تعجب بزرگ. سنجاقکی که شده یکی از خال‌های کفشدوزکی این روزهای من، لابد هم یادش می‌رود که این ور مرداب یک موجود قرمز خال‌داری دارد برایش نامه می‌نویسد و دارد فکر می‌کند که تولدش را چطور تبریک بگوید. با همه‌ی اعتراض‌های بی‌هیچ ‌دلیلی‌ام به اندازه‌ی همه‌ی بودن‌های مجازی و واقعی دوست داشتنی‌ای سنجی و من ممنونم. برای بودنت، دوستی‌ات و این‌ اندازه صمیمیتی که هست لابه‌لای فحش‌های بدون پرستیژمان. این‌جا و در محضر همه‌ی وبلاگ‌نویسان تولدت را تبریک می‌گویم شاهزاده سیاه کمند گیسو. آرزو می‌کنم که روزهایت پرتقالی، نارنجی و زرد پررنگ، قرمز کم‌رنگ، لیمویی زیاد و اُکر کم مایه باشد. غم‌هایت اِتِروار بپرد از روح و روانت و آشفتگی‌هایت چنان فراموش شود که نه تو یادشان بیاوری نه آن‌ها تو را.
تولدت مبارک!

Labels: روز نوشت

تارهای طلایی‌ موهایش می‌تابیدند در باد؛ تار به تار، وحشی، ناآرام و خواستنی. لباسش قرمز بود و کوله‌پشتی‌ای روی دوشش. نگاهش به جایی خیره نبود. اخمی گره بود توی ابروهایش؛ از آن‌ها که جدی‌اند برای پایان دادن به ناگشوده‌ای. توی چشمانش دیدم که لحظه‌ای خندید. پاهایش فاصله گرفت از زمین و بالا رفت. شاید که گشایشی شده‌بود. می‌گویند تلألو پرهای جبراییل بود روی موهایش.

Labels: کوتاه نوشت

1
به خودم می‌گویم بنویس بشر. بنویس. می‌بخشندت کلمات. دوامت می‌آورند. می‌فهمندت. اخم نمی‌کنند که جورچین‌ تو مثل باقی نیست. قهر نمی‌کنند که دست به دامن‌شان شده‌ای که بشوند عصا برای بلند شدن. خواستم بخواهم که شما هم دوامم بیاورید چند وقتی. خواستم که ببخشیدم اگر که آدمم و آه و دَم دارد زندگی‌اَم.
+
2
--: نیم ساعت دیر کردید!
+: توی زمان‌بندیم ترافیک حکیم هم حتی بود؛ همه‌چیز غیر از آن هوای تک‌نفره‌ی ابری ِ نیم ساعته.
+
3
بعضی هواها دو نفره هم نیستند حتی. تویی و آن دو تا خرچنگ توی گوشت و یک عالمه راه و بیدمجنونی که ناز می‌کند صورتت را و چشمانی که دوخته‌ به جایی در عدم‌اند. و می‌روی‌ها. ایستادنی در کار نیست. دیر هم شده. ولی یک چیزی هست از وجودت که ایستاده همان‌جا؛ در تلاطم است همان اطراف، کنده شده از زمین. مانده میانه‌ی همان برگ‌ها. جاخوش‌ کرده و چشمانش ورای عادت معهود آدمی‌ست به دیدن؛ و نفس می‌کشد، نفس می‌کشد... غلیظ و منحصربه‌فرد و ذکروار
.

آن روز قشنگ و سفید و پر بودی بالای سرمان. نگاهت که نکردم. یک چیزی اما می‌گفت که هستی. شبش هنوز بودی آن بالا گیرم کمی این‌ورتر. سیاه‌ شده‌بودی، تکه‌پاره هم. ایستاده‌بودم لبه‌ی پنجره. تابستان بود. خنک بود شب. آسمان؛ صاف. ترانه می‌خواندم و هوسم چیزی میانه‌ی بید مجنون بود و صدای آبشار. زل زده‌بودم به تو و تو نگاهم می‌کردی. فکری ِ صبح بودم و فردا و فرداهای دیگری که قرار بود بیاید. نجوای آن عاشقانه‌ها بودم و حواسم بود به چشمانم که ناخودآگاه خنده داشت. امشب نیستی اما. نه دور ِ ماه. نه دورتر از ماه. آسمان را دور زدم به هوای دیدنت و باز نبودنت باورم نشد. بهار است امشب. باد می‌آید. باد خوبی هم هست. صدای قمیش لاستیک ماشین‌ها روی خاک مورمورم می‌کند و هو کشیدن ِ چیزی میان درختان. می‌خواستم باشی و نگاهم کنی. شاید هم بباری کَمَکی. می‌توانست آرامم کند. می‌توانست که یادم ببرد آن لگدهای چموش این طفل‌ها را درونم. تو که حواست بود به من این ماه‌ها. نیود؟ دیده بودی‌ مرا با آن سرخوشانگی‌. دیده‌ بودی‌ام نه؟‌ دنیا سخت است ابرک. باید که  پس بدهی همه‌ی آن چیزها، کس‌ها را که برداشته‌ای یک وقتی. باید که پیاده بروی تمام آن باقی راه‌ها را که خیال ِ پروازشان را نشخوار می‌کرده‌ای هر روز. اسب چموشی‌ست دنیا. رام کردنش کار من یکی نیست. گاهی که حواست هست می‌آید و دوری می‌زند و یالی بر بادمی‌دهد و ما می‌مانیم و دست نیازیدن و حسرت. درد ِ امتحانش چنان می‌سوزاند تا مغز استخوان را که فرار می‌کنی از تکرار دوباره‌ی لذت و طمع ِ بازوان برای رامیدن چموشی‌اش. توی همین چارچوب، میانه‌ی همین نوارهای باریک دود که می‌خزند بیرون از آن تابوت سفید، ایستاده‌ام و می‌پایم آن یالیدنش را در زمین و آسمان. تحسین می‌کنم و می‌دانم که زمین نخوردن دوباره‌ام حتی آن طعم فریاد‌های ترن هوایی را دیگر نمی‌دهد. همه‌اش شده  جیغ‌های هول‌هولی و خنده‌های سوسولی.
این‌جا به مثال آخر ِ خط می‌ماند. چشم دوخته‌ام به شیار قفسه‌ی سینه‌ام و آن حفره‌ی شکم که چند دم و بازدم دیگر قرارست بیاید بالا و برگردد سر جایش. نه که دلم بخواهد آخر باشد. ولی هست. چیزی را هم که «هست» باشد به گفتن ِ من «نیست» نمی‌شود. نمی‌دانم که این چنگ‌های کشیده‌ام به زمین و زمان پوست کدام دیو را خراشیده که حالا چنین زین کرده اسبش را برای انتقام. آخر است دیگر. این‌جا می‌دانی که هر چیزی را که دنیا پسَت بگیرد طفلی ابدی می‌کارد درونت تا سهم تو از آن مادریش باشد فقط. گاهی لگد می‌زند و می‌پیچاندم در خودم و گاهی عین خیالم هم نیست که چیزی آن‌جا هست. ولی هست و باور و ناباورم سهمی در وجودش ندارد. داشتنش و کنارآمدنش خود، درد زاییدن دارد. حالا هزاران طفل چون ماهی وول می‌خورند توی وجودم. می‌دانم که باید طاقتش بیاورم این قسم از زندگی را. که باید بشود عادت ِ نفس کشیدن‌ام. این‌جا توی این دل ِ لامصب. توی این روح. توی این لباس چندین و چند ساله‌ خیلی چیزها دارد رنگ عوض می‌کند. زیادند آن‌هایی که ترک برمی‌دارند و به زور تُف به پا می‌مانند. چه بزرگ شدن سخت است ابرک. چه نگه داشتن آن بغض که قورت ندادن دارد سخت‌تر است و آن فشار صدباره بر گلویت و باور ِ بدقواره بودن ِ هق‌هق روی عددهای سن‌ات. این زندگی من است [...]
نه حرفی بیش است و نه این جا جای گفتن تمامش. و نه این سرفه‌های مدارم اجازه می‌دهند برای سخن‌وری. تنها چیزی که این روزها می‌خواهم یک کیسه‌ی کانگورو است که مدتی را در نزدیکی یک قلب تپنده بگذرانم. این شاید تنها التماس یک آدم است پس از نوشیدن شوکران منطق به بهای زندگی کردن و زنده نماندن.

Labels: فكر نوشت

در راستای نوآوری و شکوفایی ِ آقایان و خانم‌ها و جمع کثیر حاضر در استودیو زینپس -سلام مستر جونز- سربالایی‌ها را سرپایینی و سرپایینی‌ها را سربالایی خواهیم راند.

امضاء: نوشده (شکوفا شده)
موضوع: تی آی/ سکانس: شکوفایی / پلان: سُرسُره (فرهنگ)

می‌توان مستانه در مهتاب با یاری بلم بر خلوت ِ آرام ِ دریا راند
می‌توان زیر ِ نگاهِ ماه با آواز ِ قایق‌ران سه تاری زد لبی بوسید.

Labels: شعر نوشت