آن روز بلیط را جلوی چشمت که خواهش ماندن داشت پاره کردم و گفتم نمی‌روم. خوشحال شدی. جشن گرفتیم و من نورهای شب را توی آن جفت چشم ذوق‌زده‌ات می‌دیدم و حتی انعکاس نور هواپیما را که از روی پل گذشت. آن‌وقت نبود، شاید از خیلی وقت پیشش بود که ماندن زندانم بود و من آغاز کرده‌بودم رفتنم را بی‌صدا. که رفتن برای ما ناماناها چمدان و جوراب و مسواک بردار نیست. اسارت‌بردار نیست این سرگشتگی، این سرگشته. تقصیر تو نبود، گم‌شده نداشتی که راه بیافتی سنگ‌فرش بشماری، کوچه‌ها را سرک بکشی بی‌که بخواهی کسی اسمت را بلد باشد. که بروی گذرانی ِ وقت. عابرها را عابری کنی. بگذری‌شان. بنشینی پای حرف‌شان. از هوا و آفتاب و درخت بگویی. از طعم قهوه و چایی و توت. که در این حرف‌ها چیزکی بیابی. چیزکی که زخم دلت را مرهم باشد اندکی. رد شوی، هی رد شوی. رد شوی... نمی‌شد خب. نبودی از آن جنس. نمی‌شد حالی‌ات کرد که رفتن نماندن نیست. کنارت نخوابیدن نیست. دستت را ول کردن نیست. ورای این‌ حرف‌هاست جنسش. نوعش. گفتن ندارد. می‌شود ماند و رفت هزاران بار و برگشت و نگشت.
کاش می‌شد بدانی آن وسوسه‌ی گم شدنی‌ که می‌چرخد دور دلم، پروانه‌وار؛ پر زورتر از این حرف‌هاست. کمرنگ‌تر. آرام‌تر. پاورچین‌تر. ذره ذره می‌آید. آب می‌کند دل را. سیال می‌شوی. هستی انگار و در هستی‌ات به هزارگونه، نیست‌گونه دنیا را پلکیده‌ای، می‌پلکی. به خودت می‌آیی یک روز می‌بینی بخار شده‌ای. تمام شده‌ای. خودت نفهمیده‌ای کی و کجا و چطور جدا شدی از این همه وصله. از این همه‌ی اطراف. یک روز که فکر می‌کنی رفتن‌ت را ول کرده‌ای و مانده‌ای، خودت را می‌بینی که برای هیچ سوالی، برای هیچ حرفی، هیچ نگاهی پاسخی نداری. تلمبار کرده‌آی همه‌ی جواب‌ها را آن پشت، همه‌ی «تو نمی‌فهمی‌ام»ها را، همه‌ی «پس کجاست این گمشده‌ی من‌»ها را، همه‌ي «که‌ چی‌» و «پس من چه‌»ها راو راهت را گرفته‌ای می‌روی، دستت را می‌کنی توی جیبت و آن طور که فقط خودت بشنوی و عابرهای زیادی نزدیک سوت می‌زنی و زلف بر باد مده بخوانی. رفتن یک چیز این‌طوریست.

Labels: داستان نوشت, فكر نوشت

موهایت روشن‌تر بود، صاف‌تر. پوستت سفیدتر بود. خانه‌ی شما بزرگ‌تر. حیاطش باغچه داشت. دالان داشت. حوض داشت. می‌شد تویش آدم برفی ساخت. آدم‌برفی‌های حیاط‌تان دماغ داشتند، شالگردن، میز گنده‌ی سفید. خانه‌تان زیر زمین داشت. زیر زمینش میز پینگ‌پنگ داشت. زمستانش کاج داشت. درخت کریسمس داشت...

می‌دانی مهربانو از صبح می‌دانستم که تولدت است امروز، حتی دیروز. دیروز می‌خواستم که آن عکس دوتایی‌مان را که من عرررر می‌زنم توی کالسکه و تو داری من را می‌بوسی پیدا می‌کردم می‌گذاشتمش این‌جا که همه ببینند از اولش هم من عرر عررو بودم و تو خوب بوسیدن را بلد بودی. همین شد که حالا تو یک دختر داری که مثل خودت بلند بلند می‌خندد و یک خانه و سفره و پرده و فرش و مبل و راهی که به خانه‌ی شما منتهی می‌شود و من هنوز توی کالسکه‌ام عرر می‌زنم. [عکس چه شد؟ جمله تمام شد]
خب دختره من اصلا امروز حواسم سرجایش نیست که قافیه ببافم به هم یا چی. ولی دلم می‌خواهد این‌جا یادت کنم که به خیالت نیاید این دختره وقت عرر زدن‌هایش یاد یارهای غارش نمی‌کند. هنوز هم که فکر می‌کنم تعجب می‌کنم که چطور این همه دوست داشتن بی‌کلام‌مان یک جنس مزخرف و فراموش نشدنی‌ و بی‌خاصیتی‌ست. فکر نمی‌کردم انقدر عمیق باشی که رنگ چشمانم عوض شود وقت دیدنت. که یک جور بی‌حواسی بودنت را در بودنم بخواهم. بعد از این‌ دوری‌ها و تلفنی شدن صدایت فهمیدم که ما بیشتر از این‌ها خون یکدیگریم. جان می‌گیریم در رقص‌های دونفره‌مان. چشم به چشم است حرف زدن‌مان.
می‌دانی دخترک آن سال‌ها من دلم تنگ می‌شود برای آن وقت‌ها که می‌نشستیم توی اتاق تو داستان‌ها را می‌خواندی و همه‌مان گوش می‌دادیم. یادم نیست که چطور شد که تمام تفریح‌مان شد همین. چه شد گیر کلمه‌ها شدیم و ماندیم. گیر کلمه‌هامان کردی. من زندانی خوبی بودم انگار برای این زندان، و تو محکوم نکردی خودت را به حبس ابد. به بادشان دادی همه‌ی نوشته‌هایت را و پریدی برای زندگی، برای واقعیت. چه حیف آن همه کلمه که یک عالمه خاطره بود، یک عالمه زندگی برای منی که هنوز خط می‌اندازم برای شمارش روزها! دلم تنگ می‌شود برای بچه‌بازی‌های بزرگانه مان. همه چیز برای‌مان جدی و محتم بود. هیچ بازی‌ای در کار نبود. ما زمین را می‌کندیم که برسیم آن ور دنیا. دو تایمان می‌دانستیم زمین گرد است و راهمان اگر دوام بیاوریم کار می‌کند. هیچ خری هم پیدا نشد بگوید آن وسطش اما داغ است و شما دو تا کره خر می‌سوزید موقع رد شدن. یا آن بازی‌های نمایشنامه‌مان که من می‌نشستم روی قایق و می‌رفتم که یکی را نجات دهم و تو چه بودی آن وسط؟ فرشته‌ی حامی؟ خاک بر سرت! غذاهای‌مان که می‌پختیم با همه‌ی ادویه‌ها و خودمان لب نمی‌زدیم (نگارنده* این وسط خنده نصفه-نیمه‌ای می‌کند به مثال ِ پوزخند به خودش) و می‌دادیم همه‌شان را مامان باباها بتناولند. هی می‌بینی اصلن از تو نگفتم. انگار تو خاطره‌ای برای من. انگار آدم‌ها را که به یاد می‌آوری هی گرد و خاک می‌روبی که پیدای‌شان کنی توی لحظه‌ها. فوت‌شان کنی. نگاه‌شان کنی. لبخند بزنی. دوست‌شان بداری. خب خودت یک چشم چشم دو ابرویی دیگر. کلن و صریحن و قاطعن و ناقاطعن خوبی و من دوستت دارم و بسی الاغ هستی که فقط وقتی خواب ابوی را می‌بینی اس ام اس می‌زنی که چطوری خواب بابات رو دیدم*. من هم به ابوی نگفتم و به خودم هم ربط دارد. سلام هم نرساندم چون خوابم می‌آمد و اعصاب حرف زدن هم نداشتم اصلن. الان هم می‌دانم قیافه‌ت چپر چلاق شده و با لحن همیشگی‌ت می‌گویی «مسخره» با یک پت پت خنده‌ي مداوم. به هر حال این‌طوریست و این‌طوری‌ها. آها یادم رفت تولدت هم مبارک در ضمن!

Labels: روز نوشت

وقتی می‌گویند «خردِ جمعی» بی‌اغراق به یاد گله‌ای گوسفند می‌افتم که یک در میان بع‌بع می‌کنند.

Labels: کوتاه نوشت

هرچه رنگ روغن جنتلمن است و مبادی آداب. که حواسش هست بیراه نرود و نپاشد و به هم نریزد ساختار تابلو را؛ آبرنگ همان‌قدر جسور است و بی‌قید، همان‌قدر متعجبت می‌کند از این‌همه نفوذ، از این‌همه بی‌مرزی، از این‌ همه یکی کردن همه‌ی زمان‌ها و مکان‌ها.
آبرنگ را باید تجربه کنی. باید بدهی دستش خودت را. نمی‌شود، نمی‌توانی همین‌طور اسموکینگ بپوشی، دکمه‌هایت برق بزنند، زاویه داشته‌باشد حرکات و رفتارت و این‌طور شلخته‌گی کنی بین رنگ‌ها. میان آب و کاغذ. باید دست‌هایت را بزنی بالا. خودت را رها کنی. شبیه شوی، شبیه شوی هر چه می‌توانی به این نظم نامنظم. شبیه‌ش که شوی، که همه‌ي آن قبلی‌ها، آن زاویه‌بندی‌ها، آن آمیختن‌ها را که بگذاری کنار. چنان عشق‌باری می‌کند با تو که فقط آب می‌داند. دستت را می‌برد می‌کشاندت میانه‌ی بافت‌ها. آن‌قدر یکی می‌کند تو را در خود. آن‌قدر این شیطنت‌ش خواستنی‌ست که تو را، تمام تو را محو می‌کند در خویش. تو آن‌وقت دیگر نقاش نیستی، که خود ِ خود قلم‌مویی. دست‌هایت، تمام انگشت‌هایت را می‌آمیزی به سبز و زرد و آبی. غلت می‌خوری روی موج‌ها. نمی‌نشانی‌شان، خلق نیست. بازی‌ست. بازی عشق و هنر است، هوسناک. می‌نشانندت یک‌جایی. یاد می‌گیری که چطور آزاد بودن را تجربه کنی. که انتظار بی‌قاعده‌گی داشته باشی. که بلد باشی یک‌بار برای همیشه نفوذ کنی در پوست کاغذ. که خونش را از تو می‌گیرد این امواج. از عشق‌بازی‌های مدام تو آبرنگ، این رنگ و آب می‌سازد تابلو را. از او و انعکاس تو او را.
باید بلدت شود بلدش شوی، هر دوی‌تان پهن ‌شوید بعد از این تلاش، این تجربه‌کردن همدیگر روی قالی. و بخندید به هم. ‌می‌خندید به نفس‌های مداوم هم و به این‌گونه شناختن ناشناخته‌های هم بی‌که شناختنی در کار باشد از این دیروز شما را، در فردا.

عکس‌نوشت: آب‌رنگ- جمعه‌گانه‌گی - سایز آ. سه!

Labels: روز نوشت

این‌طور که می‌گذرد. این‌طور که همه‌ی لحظه‌ها، آدم‌ها، بودن‌ها می‌آید و نمی‌ماند. می‌دانم، می‌دانم روزی می‌رسد که یکسر خاطره می‌شوم. انباره‌ی خاطره‌ می‌شوم لابه‌لای خیال‌وار انسان بودنم. لابد باورم شده به بودن‌شان نمی‌شود دل بست؛ به رفتن‌شان نمی‌شود زانو بغل گرفت. نه می‌شود سنجاق کرد کسی را به لحظه‌ای نه می‌شود بیرونش کرد. همه‌چیز تملک خودش را دارد، اقتضای خودش را.
این‌طور که عبور می‌دهم زندگی‌ام را. که اپیزود اپیزود شده، که آسمان هر روزش یک رنگی‌ست. که راضی‌ام نمی‌کند هیچ وقت حتی به خنده. این‌طور که سرگردانم. این‌طور که در پی نبوده‌هایی می‌گردم که نمی‌دانم چیست. می‌دانم که روزی باید بنشینم دلم برای هر که تنگ شد، برای هر چه، لابه‌لای کلمه‌ها پیدایشان کنم. لبخندشان. دوست‌داشتن‌شان. حرف‌هایشان. دست‌هایشان را.

Labels: روز نوشت

دست خودش که نیست. دل است دیگر. آتش که گرفت گرفته. گُر که گرفت دیگر درمانی ندارد. باید فرصتش بدهی خودش را جمع و جور کند. ببخشد. التیام بدهد تمام زخم‌هایش را. تمام زخم‌هایش را. شاید نخواهد کسی ببیندش توی آن حال ناخوشی. توی آن حال بی‌خوشی. مگر چندتا آدم هست که محرم ناخوش آدم‌ باشند. که بشود پیش‌شان ول داد. ول داد حرف را و گذاشت تا همان باشد که هست. بی سانسور و تودهنی و فیلتری حتی..

Labels: روز نوشت

پیرمرد چاق ِ پشت میز چایی‌اش را هورت کشید و خرده‌های بیسکوییت را از روی لباسش تکاند. همان‌طور که روزنامه‌ی صبح را ورق می‌زد صدا زد «آمیلا» آمیلا دختری سیاه با قدی متوسط و کمی گوشتالو داخل شد و به طرف پنجره رفت. پرده‌های بلند قرمز را کنار زد تا آفتاب روی فرش‌های لاکی، قفسه‌های چوبی، کتاب‌های انباشته و میزهای عسلی وسط اتاق بیافتد. پسرک قدبلند و لاغراندام که نگاهش امتداد نور را که با بازشدن پرده به وسط‌های اتاق می‌رسید دنبال می‌کرد به مرد پشت میز نگاه کرد. به لبه‌ی مبل نزدیک شد. دست‌های عجولش را تکان داد و با کنجکاوی پرسید «نظرتون چیه؟» مرد چاق چشمش را از روزنامه برنداشت، چایی‌اش را یک قلپ دیگر خورد. صندلی را به راست متمایل کرد و گفت «تو عالی‌ای پسر، همیشه گفتم. تو عالی‌ای!» پسر جلوتر آمد. دست‌هایش را دراز کرد: «شما همیشه به من لطف داشتین. همیشه به من گفتین عالی. ولی .. حقیقتن این اون چیزی نیست که می‌خوام بشنوم. یعنی اصلا من عالی نیستم. شاید هم هستم. موضوع این نیست. من شش ساله برای شما کار می‌کنم و شما هربار به من گفتید تو عالی‌ای پسر، این کار عالیه پسر، این ایده‌ت عالیه جوون. من به این عالی نیازی ندارم. ببینید» پسر چند ثانیه نگاهش به سمت چپ درست کناره‌ی پایه‌ی مبل خیره شد. سرش را بلند کرد اندکی جابه‌جا شد و گفت «ببینید نمی‌خوام فکر کنید من قدرشناس نیستم. ولی فکر نمی‌کنین وقتشه یه چیز دیگه بگین؟ یه چیزی مثل انتقاد. مثل همونایی که تو روزنامه علیه رقباتون چاپ می‌کنین؟» و کنجکاوانه به مرد نگاه کرد. مرد که هم‌چنان روزنامه می‌خواند یک بیسکوییت دیگر برداشت. پسر بلند شد چند قدم جلو آمد و سپس به جهت برعکس چند قدم به سمت مبل قرمزش برگشت. «موضوع اینه که ... شما ... انگار ...» و سعی کرد به تردیدش با سرعت غلبه کند «می‌خواین منو از سر خودتون باز کنین. این عالی گفتن شما تمام نبوغ رو در من می‌کشه. من به تحسین احتیاج دارم ولی نه این‌همه. من عالی نیستم. بی‌عیب نیستم. شما حتما می‌بینین. خواهش می‌کنم بهم بگین.» دور خودش را با حرکات سریع و مداوم مردمک برانداز کرد و با همان لحن محزون اما بلندتر ادامه داد «آقا شما حتما می‌فهمین عالی بودن انزوا میاره. من دیگه حرف هیچ‌کس رو قبول ندارم. سالای اول به خودم می‌بالیدم. ولی حالا. حالا دیگه اوضاع عوض شده. می‌خوام بهم بگین که عالی نیستم. می‌خوام بگین باید از اول شروع کنم. خواهش می‌کنم ازم ایراد بگیرین. می‌شه اخراج بشم برای چند روز؟ خواهش می‌کنم بهم توجه کنین. می‌شنوین چی می‌گم؟ بهم نگین تو عالی‌ای پسرم، این اون چیزی نیست که می‌خوام بشنوم. بهم نگین عالی‌ای. بهم نگین عالـــــ...ی...» در این لحظه دهن پسر بزرگ و بزرگ‌تر شد تا جایی که لوزه‌هایش را می‌شد دید. به بزرگ شدن آن‌قدر ادامه‌داد تا به اندازه‌ی کله‌ی مرد چاق درآمد. سرعت صدایش آهسته‌تر می‌شد و تکرار می‌کرد «آآآآقااااا .... خوااااااهــــــش مــــــــی کنــــــــــــــــم. من عـــــــــــــــــــالــــــــــــی نیســــــــــتم». مرد هم‌چنان روزنامه‌اش را می‌خواند و چند دقیقه طول کشید تا دهان پسر به حالت عادی برگردد. مرد چاق از پشت میز صدا زد «آمیلا» آمیلا با یک دستمال آمد تو. مرد چاق گفت «میز رو پاک کن» آمیلا شروع به پاک‌کردن تف‌های پسر شد که روی میز مثل قطره‌های شبنم می‌درخشیدند. از هر قطره صدا می‌آمد «من عـــــالـــی نیســــتم... من عالی نیستم» آمیلا دستمال پر از صدا را به بیرون اتاق برد. پسرک از روی زمین بلند شد. هنوز به تعادل نرسیده‌بود که پایش به لبه‌ی فرش گیر کرد و موقع افتادن سرش به یکی از میزهای وسط اتاق خورد. حالا دیگر افتاده‌بود روی زمین و صدای پرنده‌ها تو گوشش می‌پیچید. چشمش را که باز کرد سه تا گنجشک را دید که دور سرش می‌چرخیدند. دهن پسر از شدت درد، حیرت و فریادهای چند دقیقه قبل هم‌چنان بازمانده‌بود. گنجشک‌ها خار و خاشاک می‌آوردند و در دهان پسر می‌گذاشتند. آن‌قدر ادامه دادند تا لانه‌ی بزرگ و راحتی به اندازه‌ی شش تخم گنجشک ساخته‌شد. گنجشک ماده توی لانه نشست و آن‌ها بعد از مدتی شروع به جفت‌گیری کردند. مرد چاق که حالا روزنامه‌ی صبحش تمام شده‌بود به سمت میز چرخید. دست‌هایش را روی آن گذاشت و کمی خم شد تا زمین را ببیند. بعد از کمی مکث بلند شد و به بالای سر پسر آمد. با لحن نه‌چندان رسایی صدا زد «آمیلا به شوهرت بگو بیاد این رو ببره بیرون. اگه به درد می‌خورد بکارتش تو باغچه» از دست‌های پسر شاخه‌های جوان شروع به روییدن کرد.

Labels: داستان نوشت

... نه این‌که آدم نتواند بزندها. یعنی اصلن موضوع گفتن و نگفتن نیست گاهی. که این گفتن حتی اگر گوش خواسته‌ای باشد ثمری ندارد جان را و درد را. این‌ست که بعضی حرف‌ها دیگر-پذیر نیست. منطق-پذیر حتی. بعضی حرف‌ها خودی‌اند. باید هم که خودی بمانند. هیچ نمی‌توان آن طعم داغ احساس سرانگشتان کسی را بر لبانت با کسی شریک شوی. یا نوازش مردانه‌ی دستی را. اصلن نمی‌شود قمیش قلم را روی کاغذ. نمی‌شود دوات را و آن رقص و انحناها را. بوم و قلم را و تک تک تاش‌ها را به اشتراک گذاشت و چه حتی بالاتر که آن احساس درون را، آن بکن و نکن‌ها. خط‌خطی‌های شخصی را. شاید به قالب کلمه درآید. شاید بشود نوشت گوشه‌ای‌شان را ولی نه همه‌. نه همه‌اش را با آن هجا. که کتاب قانون من و تو هزاران صفحه‌ دارد. و از این هزاران صفحه کمی‌اش فقط کمی‌اش می‌شود که از من بر تو یا از تو بر من فهمیده‌شود. این‌که من این‌جا حرافم. این‌که این‌جا حرف زیاد می‌زنم از خودم. از دلم. واگویه می‌کنم بختک‌هایی که بر روح و جان و دلم می‌افتد گاهی، برای این‌ست که بس‌که گفته‌ام. بس‌که گفته‌ایم یکی شده و الا والا کو تا در دنیای واقع این همه از خود و دل و زندگی و آرزو و اعتراف و درد دل‌های‌مان بگوییم و بشناسیم اطراف‌مان را. با همه‌ی وجود ِ شناسا بودن ِ این کلمه‌وار انسان‌ها هم حتی خیلی حرف‌ها هست که دیگر-پذیری ندارد اصلن. از جنس خود است و بایدشان که بمانند. که حلاجی نشوند. که کسی نزندشان به سبک پنبه. قضاوت‌شان نکند. بعضی اعتقادات و حرف‌ها هست که جریان دارند آن پشت‌ها. مثل بیلد کردن یک پروسس در بک‌گروند می‌ماند. باید باشد. بیاوری‌اش جلو همه‌چیز به هم می‌ریزد. خواستم بگویم من هم حرف‌های خودوارانه دارم. کمکی این‌جا می‌گویم‌شان ولی نخواهید که توضیح‌شان دهم. آدم توضیح دادن نیستم. گاهی بختکی می‌افتد رویم چرا و چگونه‌اش را نمی‌دانم؛ بعد می‌پرد. مثل این می‌ماند که موقع شب ندانی روز چطور است و موقع روز ندانی شب چطور. من هم در این احوال دیروزی‌ام که هستم نمی‌دانم روزهای خوب بودنم چطوری‌ست و روزهای سپیدم که می‌رسد نمی‌دانم دیروزهایم چطوری بود. خوشابختانه زمان می‌خواهد که بگذردم و بباوراندم که آدمی‌زاد با زمان می‌گذرد. سپاس که زمان حالا حالاها خوب می‌گذرد انگار!

Labels: فكر نوشت

[چراغ‌های بلند] هوای سردی‌ست. [زرد و قرمز] چه سوز بدی دارد این هوا. [استاد می‌گفت چرا همه‌اش دنبال دلیل می‌گردی؟ می‌گوید بی‌خیالی طی کنم. حال را بچسبم. از مردم آمریکای لاتین می‌گوید که با همه‌ی سختی ساز و آواز و دیسکوهای‌شان ترک نمی‌شود. می‌گوید که آن‌ها به گذشته می‌گویند رفته و آینده که نیامده] من اما لحظه لحظه‌ام. نه آینده‌ای نه گذشته‌ای. حال هم وجود ندارد حتی. همه‌اش ساخته‌پرداخته‌ی ذهن است. نمی‌توانی انگشت بگیری طرفش بگویی این حال است. چیزی که نشود به آن اشاره کنی در حد یک کلمه‌ است. [ماشین پر، خیابان ترافیک، پا جمع توی بغل، باد سرد از کناره‌های پنجره] دلم می‌خواست یکی می‌آمد می‌بردتم. می‌بردتم بیرون. خیابان‌های شب را طی می‌کردیم. یک آهنگی چیزی هم بود. نبود هم نبود. مجبور هم نبودم حرف بزنم. آخرش می‌رفتیم یک جایی. یک جایی که آسمان پیدا باشد. چراغ‌های شهر. اصلن ولش کن. مهم نیست کجا. مهم این است که یکی با من باشد. بعد دستش را بیاندازد دورم. حضورش را احساس کنم. سرم را بگذارم توی آغوشش و گریه کنم. گریه کنم و نکنم. آرام شوم فقط کمی، نه بیشتر. از آن یکی‌ها که من را بزرگ و مغرور و مسلط بر زندگی نبیند. فکر هم نکند آدم غمگین مستاصل و بدخت است. دلش به حالم نسوزد. همین‌طوری باشد تا آن‌جا که این بغض فروکش کند. همین. نگاهم نکند. چرایش را نپرسد. بفهمد آدم‌ها دل‌شان گاهی به شدت می‌گیرد. از بزگ شدن حتی. از عاقل شدن. از صبور بودن. از این‌که دیگر گول نمی‌خورند. شانه‌های‌شان را راست می‌گیرند. زل زل نگاه می‌کند توی چشم‌های دیگری بی‌که نگاه‌شان خم شود به کنکاش زمین. از این صلابت و استواری تحمیلی. از این همه کنار گذاشتن دنیا. خط‌چین‌ها را پررنگ‌کردن. اجازه‌ی ورود ندادن به کسی، یه هیچ‌کسی برای ورود. بگویم اگر دلم خواست برایش که این زندگی نیست. این فقط حسرت و آرزوست. این فقط یک‌سره بدتر شدن است. آخ دنیا!‌

Labels: روز نوشت, فكر نوشت

ورنه با تو ماجراها داشتیم...

Labels: روز نوشت

نه که این‌طور ساده و مسلم باشد و به گوش من و تو وابسته. که بنشینی این‌جا، که نشسته‌ای این‌جا برای خودت دانه‌ی تسبیح بیاندازی و مظلوم مظلوم سر بدهی. اگر مسلمانی که داعیه‌ی این عشق را داری بیا و درست بخوانش از اول. بیا و ببین که آن آخری آن «هل من ناصر ینصرنی» اتمام حجت بود بر تو. نه که گير اين نشخوار باش كه اگر تو، اين توي موهومي به پا خاسته‌ بودی می‌بُردنت که مگر نبود آن سپاه مقابل که روی نماز را کم کرده‌بود از سجده؛ و قرآن کلام‌شان بود نه کتاب‌شان فقط. ندانسته‌ای هنوز که این بلغورهای عربی که می‌رانند بر زبان جز گمراهی نیست؟! که «عشق» آن دین است که حق از باطل باز می‌نهد. ننشین و افسوس تنها بودن آن یَل را بخور مسلمان! که تو هفتاد و دو نفر از کجا پیدا می‌کنی در این دنیایی که حرف هیچ‌کس مسلم نیست. که ما گیر خودمانیم به خواستن خویش، خویش را. گمان مبر که آن یاری خواستن از روی عجز بود که عجز ولی خدا را سزا نیست. که در این دسته نمی‌گنجد آن دست ِ یاری خواستن. ببین که عین لطف بود. عین زیبایی. عین زندگی. که صدایت کرد گرچه می‌دانست پاسخی نیست از تو او را. ندا داد که یادمان بیاندازد مکرر این ادعاهای پوشالی‌‌مان را. این سراسر طبل توخالی بودن‌مان را چنان که این همه سال، این همه سال کوبیده‌ایم‌اش، کوبیده‌ایمش و سر در کار خویش گرفته‌ایم به بی‌اعتنایی. گمانت مرود که آن رفتن، آن همراهی وصل بود به «انا» گفتن تو. نه برادر. چه آدم بودن و جان دادن به عشق به این سادگی‌ها نیست. به این مفتی‌ها نیست زمین و آسمان دست به دست دهد که برهاندت از زن و فرزند و وطن؛ که همه‌اش را قربانی کنی در راه. «حلاج» می‌خواست که استوار بماند و بفهمد که شریعت الف، ب است. باید فراموش کنی مشق استاد را و به هم بریزی‌شان تا هویدا کند خودش را به تو آن اعظم ِ‌کلمات. نه از عجز بود آن «آیا یاری‌کننده‌ای هست» نه از یار نداشتن بود نه این بود که یاری بود غیر آن‌که حسین می‌خواست و نیامده بود؛ که یادآور خودمان بود به ما. که کوفه‌واریم ما. عرب‌واریم آن‌چنان که می‌بینی. که تو، توی کوفی، توی دور از همه‌جا، توی بی‌خبر که لایق نیستی، که خبرت نیست بزرگواران را، فراخوانده شدی، خبردار شدی. در گوشی نبود دعوت به زندگی آن‌سویی‌ها. دعوت به معرفت. و مفت از دست دادی برادر. گریه کن؛ بر خویش اما. بر خویش که آن بزرگ‌مرد گریه‌دار نیست. خویش را سراپا سیراب کن از اشک که قافله‌ بی‌تو رفت و مانده‌ایم گیر ِ خاکی بودن‌مان. حالا بنگر محیط و اصوات را که چه آوای شیطانی‌ای دارد این هجای سین‌های حسین که پشت هم ادا می‌شود از این نوارها. که می‌ترساند آدم را این ریش و پشم‌ها. این بُز گری‌ها. که منزجرت می‌کند این ترانه‌های نامنسجم. این‌طور صدا زدن. این‌طور مسلمانی کردن. گمانت می‌رود توی این هیاهو توی این داد و قال توی این حسین حسین اگر حسینی هم می‌آمد صدایش را می‌شنیدی؟ یا بر عزای حسین هزار و چهارصد سال پیش هنوز سیاه‌جامه بودی و بر سر می‌زدی و طی می‌کردی زندگی‌ات را و به باد می‌دادی آن دعوت و نگاه و فرصت را. بی‌که بدانی، بفهمی آمد روبرویت و چشم دوخت در چشمانت و برایت نبود،‌ که ندیدی، نشینیدی آن‌چه را باید که به خود مشغولی مسلمان نه به خدای خود.

Labels: فكر نوشت

«دستش را گرفته‌بودم و هردویمان از کناره‌ی خیابان می‌رفتیم توی پیاده‌رو. هنوز بحث‌مان ادامه‌داشت. بحث‌مان در مورد دوست داشتن بود. گفتم که زن‌ها بیشتر عاشق خودشانند پیش تو؛ نه عاشق صرف ِ تو. گفتم که من مرد نیستم تا تصویری از جنس دوست داشتن مرد را هم به این شفافی برایت بگویم. گفتم که زن‌ها حتی از شکسته‌شدن مرزهایشان لذت می‌برند اسیرت می‌شوند اگر بتوانی یک روزنه‌ای پیدا کنی مرزها را بشکنی. می‌گفت که جـ.نده‌ها هم این‌طورند. ورود به دنیایشان سخت است، به دنیای درون‌شان. بعد که وارد بشوی نرم و ملایم‌اند. یک عالمه داستان دارند. درد دارند. برایت رفاقت می‌کنند. این‌ها را می‌گفت و من فکر می‌کردم شاید چون آن‌ها زن‌ترند. زنیت بلدند. ناچارند. اجبار دارند که سخت باشند از بیرون و سخت‌پوستان چه نرم‌ترند از درون. یک عالمه فکرهای تابستانی کردم و امشب یادم نیست همه‌شان را. بعدش باز گفتم که زن‌ها بیشتر عاشق حواشیه‌اند. دوستت دارند و بیشتر این دوست‌داشتن‌شان آدمیت ندارد. ربط دارد. عاشق ربط و ارتباط و حاشیه و اثر خودشان روی تو و تو روی خودشانند. یعنی تکی نیست دوست داشتن‌شان. انگار نفهمیده باشد نگاهم کرد. گفتم مثلن من موهایت را دوست دارم ولی دلم برای دست‌هایم که می‌رود لای موهایت تنگ‌تر می‌شود. بعد کله‌اش را تکان داد و انگار که می‌فهمد به دست‌هایم خیره شد. و من دستم را نگه داشتم تا شاید آن چیزی را که من از افسون‌شان می‌دانم بداند. این خاطرات را که یادم می‌آید، به این‌جای حافظه‌ام که می‌رسم خودم را تنها توی کوچه‌ی تاریک در شبی از شب‌های پاییز می‌بینم که دستم را توی جیبم فشار می‌دهم و تمام این افکار از ذهنم می‌گذرد. هر دوی این تصاویر انقدر واضح است که نمی‌دانم کدامش اتفاق افتاده. من و او در روزی از روزهای تابستان دست در دست هم راه می‌رفتیم و حرف می‌زدیم یا تمام این جریان را ذهن من وقتی از کوچه‌ی تاریک از کناره‌ی دیوار باغ می‌گذشتم از خودش ساخته. هر چه فکر می‌کنم بیشتر باور می‌کنم که او آدمی نبود که بتواند از این حرف‌ها بزند. با جـ.نده‌های زیادی خوابیده‌بود ولی نمی‌توانست به دنیای‌شان راه پیدا کند. آدمش نبود. یا حتی بتواند بفهمد که رد موها روی یک دست، روی دست یک زن یعنی چه! و هرچه بیشتر تصاویرم را مرور می‌کنم بیشتر او را می‌بینم که به دست‌هایم خیره‌شده و برایم از دنیای آن زن‌ها می‌گوید. کدامش را نمی‌دانم ولی این اتفاقی‌ست که افتاده یا در ذهن من در پاییز یا بین من و یکی دیگر در تابستان.»

از دفتر خاطرات سین.لام

Labels: خاطرات بدون مرز